Tijdmachine 2...


..... wat gek, er gebeurt niets.... ik open teleurgesteld de deur en wil de tuin weer inlopen.... mijn vlechtjes hangen op half zeven..... maar wat is dat?..... ik ben niet meer in mijn eigen tuin maar bevind me in de tuin van Zweinstein, net naast de beukwilg wiens takken gevaarlijk mijn kant uit beginnen te zwiepen.... ik ren een stukje naar achteren, struikel en val in de armen van Perkamentus die mij zwierig opvangt..... "ik wist dat je zou struikelen"... lachend kijkt hij me aan..... Jemig, het bestaat dus echt.... wie had gedacht dat ik ooit nog eens zelf in de magische wereld terecht zou komen......."we verwachtten je al" hoor ik Perkamentus zeggen... Hoe kan dat nu, ik wist het zelf niet eens.... ik kijk verbaasd op en verontschuldig mij voor mijn onbenullige binnenkomst.... "we weten dat je een stille wens hebt en daarom hebben we de tijdmachine betoverd... welke knop je ook zou hebben ingedrukt, het zou je altijd hier hebben gebracht.".... Ik voel dat ik boos word en terwijl mijn ogen vuur spugen (letterlijk, zie ik aan de verschroeide graspolletjes) schreeuw ik het uit "ja daaaaaaaaaaag, mag ik eens kiezen, eenmalige kans... krijg je dit"....(ik verzwijg mijn "handen voor mijn ogen aktie" wijselijk).... Perkamentus onderbreekt me glimlachend..... "lieve meid, wees nou niet boos, je zou voor iets gekozen hebben om een ander gelukkig te maken, dit is alleen voor jou".... ik schrik,en de vuurbolletjes in mijn ogen maken plaats voor rode wangen..... mijn sproetjes glimmen helemaal.... "wereldvrede kan ik je niet geven, dat is iets wat in de dreuzels zelf zit, blijf hoop houden op een mooie wereld voor iedereen".... "trouwens", zegt hij met een twinkeling in zijn ogen " daar hebben jullie toch missverkiezingen voor... én... die kilo rumbonen koop je zelf maar een keertje"...

Perkamentus tikt 3 keer met zijn toverstaf en plots heb ik een glanzende toverstaf in mijn hand.... paars met sterretjes en er komen vonken uit die schitterende kleuren hebben..... "denk aan je wens... richt je toverstaf op de bloem en zeg zachtjes 'lantarsia seamosa'... ".... "Je toverstaf kun je 1 keer gebruiken... geniet ervan", zegt hij en plots is hij weg......

Ik kijk naar de staf in mijn hand..... zo hee, daar sta je dan met je grote mond.... kom op Paool...... doe ut... wat heb je te verliezen?...... Ik richt de staf op de bloem, doe voor de zekerheid mijn ogen dicht en zeg heel zachtjes de spreuk..... en dan voel ik het...... weg zijn mijn laarzen..... ik sta met mijn blote voeten in het zand... voel de korreltjes tussen mijn tenen......ik open mijn ogen... zie de zon... en de zee...... ik voel de tranen over mijn wangen lopen terwijl ik zachtjes begin te dansen.... ik heb geen pijn..... in de verte zie ik al mijn vriendjes en vriendinnetjes... een aantal van hen lachen en dansen met me mee...... dit gevoel was ik vergeten.. maar daar is het weer, rechtstreeks in mijn hart..... warmte...... ik geniet.....dans en zing.......langzaam zie ik iedereen vervagen..... nog even, denk ik.... alsjeblieft nog even...... maar de tijd is helaas voorbij..... ik trek mijn laarzen weer aan en als ik op kijk staat daar plots de tijdmachine weer.... ik stap in en binnen een seconde sta ik weer in mijn achtertuin..... mijn lijf voelt warm..... 'ik heb het weer gevoeld, ik heb het weer gevoeld', zingt het in mijn hart..... dit kan ik delen......... mijn wens... maar toch ook een beetje de wens van een aantal vriendinnetjes..... Lekker puh, zeg ik in gedachten tegen Perkamentus terwijl ik een mandarijntje pak.... lekker puh........

Laten we dansen, m`n liefste
Dansen aan zee

Een voor je tranen
Twee voor de mijne
Drie voor de horizon
Waaraan we verdwijnen

IK stuur de tijdmachine door naar Marian opdat zij ons met een mooi verhaal kan verblijden.... :-)De extra bestemming is... het paradijs