prachtig...


... ik heb een poosje terug een paar hele lieve mensen leren kennen.... we gaan samen door diepe dalen, hebben ontzettend veel lol, proberen elkaar te steunen of juist af te remmen...... gillen, schelden.... grappen...... maakt niet uit....... we begrijpen elkaar.....ik koester het.... Het volgende gedicht gaat over mij...... beter kan ik het zelf niet zeggen... mooier al helemaal niet....... ik ben ontroerd dat iemand zo iets moois over mij kan zeggen.....en ben stilletjes een beetje verbaasd dat mensen zoveel moois in me kunnen zien........ ik vind mezelf niet zo bijzonder...... hoeft ook niet.......


ze krulde mond en vlechten
in een gebogen val
kon de dag bevechten
die haar nachten stal

Er glinsterde wat glimlach
en vertrouwen
in haar oogopslag
ze is om van te houden
elke nieuwe dag

ze danst op blote voeten
rondjes in het rond
moet voor iedere stap boeten
maar zocht even en ze vond

vlekjes op het water
spiegeling van elke traan
soms vroeg ze aan de zee
haal me hier vandaan

maar er glinsterde wat glimlach
ik zag het nog blind
in haar woonde
ongetwijfeld
nog steeds het mooie, lieve, spelend kind

Lydi juli 2003